H αντιδημοφιλής άποψη της ημέρας
Η ατολμία των κυβερνώντων μας απασχολεί μόνο στο βαθμό που δεν ενοχλεί τη βολή μας.
“Τις πταίει?” είχε γράψει ο Τρικούπης σε ένα άρθρο του το 1874 και αυτό το ερώτημα έχει επαναληφθεί δεκάδες φορές από τότε, τις περισσότερες φορές με πρόθεση να επιρριφθεί η ευθύνη σε κάποιον τρίτο παρά σε αυτόν που πραγματικά φταίει ή εν πάσει περιπτώσει να λοξοδρομήσουν λίγο τα πράγματα για να μην αποκαλυφθεί η πραγματική αιτία.
Σήμερα 57 συμπολίτες μας έχασαν τη ζωή τους σ ένα τραγικό δυστύχημα που μας έχει μαυρίσει την ψυχή και το ερώτημα επανέρχεται να μας στοιχειώσει «Τις πταίει?». Και για άλλη μια φορά κυβέρνηση και αντιπολίτευση οδηγούν την απάντηση σε λάθος δρόμο, η πρώτη για να αποφύγει την ουσία του προβλήματος και η δεύτερη για να επωφεληθεί όσο γίνεται από το πρόβλημα.
Έτσι ξαφνικά μπήκε στη καθημερινότητά μας η τηλεδιοίκηση και που αν είχε τοποθετηθεί δεν θα θρηνούσαμε τόσες ψυχές. Και ψάχνουμε να βρούμε αν φταίνε οι τωρινοί που δεν έχει ακόμα εγκατασταθεί ή οι προηγούμενοι ή οι πιο προηγούμενοι και τελικά θα φτάσουμε πάλι στο 1874 και τον Τρικούπη, ίσως για να του πούμε πως αυτός φταίει.
Έ, όχι λοιπόν, δεν φταίει η τηλεδιοίκηση που δεν υπάρχει για το ατύχημα. Και για να μην παρεξηγηθώ προφανώς η τηλεδιοίκηση και τα σύγχρονα ηλεκτρονικά συστήματα πιθανόν να προλάμβαναν το απίστευτο αυτό δυστύχημα και προφανώς πρέπει να διερευνηθεί γιατί έχουμε καταφέρει να μην τα έχουμε ακόμα εν έτει 2023. ΑΛΛΑ, και το αλλά αυτό είναι μεγάλο και καθοριστικό, τα τραίνα κυκλοφορούσαν και πριν από τα ηλεκτρονικά συστήματα και κυκλοφορούν ακόμα χωρίς αυτά σε πολλές χώρες του κόσμου. Και όμως δεν συγκρούονται μεταξύ τους. Δεν σκοτώνονται κάθε ημέρα άνθρωποι στα τραίνα σε μετωπικές συγκρούσεις. Γιατί απλούστατα αυτός που τελικά φροντίζει για όλα και έχει την τελική ευθύνη είναι ο άνθρωπος. Τελεία και παύλα.
Και ας πάμε από κάτω προς τα πάνω: Ένας σταθμάρχης με ελάχιστη πείρα και πιθανόν με ελάχιστη εκπαίδευση μένει μόνος του επί πέντε συναπτά βράδια για να ρυθμίζει τις κινήσεις των τραίνων στον πιο νευραλγικό σταθμό της χώρας. Κάποιοι τον τοποθέτησαν εκεί. Πρώτο «κακώς». Αυτός το αποδέχεται. Δεύτερο «κακώς». Από τις μέχρι τώρα ειδήσεις φαίνεται πως έπρεπε να βρίσκεται και άλλος σταθμάρχης μαζί του αλλά δεν υπήρχε. Τρίτο «κακώς». Ο προϊστάμενός τους είτε δεν έχει ιδέα είτε δεν λαμβάνει κανένα μέτρο για τις βάρδιες. Τέταρτο «κακώς». Αυτός ο τρόπος εργασίας φαίνεται πως είναι ο κανόνας, αλλά κανείς, ούτε ο προϊστάμενος του προϊστάμενου δεν ενδιαφέρεται να το διορθώσει. Πέμπτο «κακώς». Δεν ενδιαφέρεται ούτε ο διευθυντής, ούτε η διοίκηση του ΟΣΕ, ούτε το τμήμα του Υπουργείου που προφανώς έχει την ευθύνη των τραίνων, ούτε ο υπουργός που έχει την αντικειμενική πλέον ευθύνη, αλλά ευθύνη παρ΄ όλα αυτά γιατί οι υπηρεσίες του υπουργείου του δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους. Μετράμε «κακώς» λοιπόν. Πολλά «κακώς», πάρα πολλά. Μια τεράστια αλυσίδα “κακώς” όπου κανένας δεν έκανε σωστά τη δουλειά του.
Ζούμε σε μια φτωχή χώρα. Δεν έχουμε τα τραίνα της Ιαπωνίας, την τεχνολογία της Αμερικής, την οικονομία της Γερμανίας και πάει λέγοντας. Αυτό δεν είναι δικαιολογία όμως να μην δουλεύουν σωστά οι άνθρωποι. Να μην έχουμε διαδικασίες που να προλαβαίνουν τα ατυχήματα. Να έχουμε ελέγχους επί ελέγχων, ακριβώς επειδή δεν έχουμε την τεχνολογία. Να κάνει ο καθένας δηλαδή σωστά τη δουλειά του, με υπευθυνότητα και σεβασμό στους πολίτες.
Και στα πολλά αυτά «κακώς» που τώρα κουνάμε το δάκτυλο σε όλους τους άλλους να προσθέσουμε και το προσωπικό μας «κακώς». Ναι, όλοι εμείς που δεν θέλουμε να αλλάξει τίποτα. Που οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι δάσκαλοι δεν θέλουν αξιολόγηση. Δεν θέλουμε να μας ελέγχουν αν κάνουμε καλά τη δουλειά μας βρε αδελφέ! Ποιος είσαι εσύ πολιτεία που θα μου πεις εμένα πως πρέπει να κάνω με τον Α ή τον Β τρόπο τη δουλειά μου και αν δεν το κάνω θα υπάρχει τιμωρία? Αλλά μήπως η πολιτεία θέλει πραγματικά να βάλει κανόνες και διαδικασίες? Όχι γιατί αν το κάνει θα δυσαρεστήσει όλους εμάς που δεν θέλουμε κανέναν πάνω από το κεφάλι μας, καμιά διαδικασία και κανέναν έλεγχο. Μόνο μισθό θέλουμε. Επιπλέον για να βάλει σωστούς κανόνες το κράτος πρώτον πρέπει να δουλέψει και δεύτερον και σημαντικότερο τότε θα πρέπει να υπάρχει για κάθε θέση περιγραφή εργασίας – job description το λένε στο χωριό μου – και αυτό είναι κακό πράγμα γιατί πώς θα κάνει μετά τα ρουσφέτια του ο κάθε βουλευτής και κομματάρχης αν πρέπει να ταιριάζουν προσόντα με θέση και στη συνέχεια να ελέγχεται και από πάνω το βύσμα αν κάνει σωστά τη δουλειά του? Τρελοί είμαστε να βάλουμε τα χεράκια μας να βγάλουμε τα ματάκια μας? Να διώξουμε την πολιτική μας πελατεία?
Εξάλλου ζούμε στη χώρα του «Έχεις κανέναν γνωστό?». Αυτή πρέπει να είναι η πιο συνηθισμένη ερώτηση στο στόμα των Ελλήνων. Θέλουμε γνωστό για να κάνουμε τα πάντα. Γνωστό για τα νοσοκομεία, γνωστό για την εφορία, γνωστό για την πολεοδομία, γνωστό, γνωστό, γνωστό για τα πάντα. Ναι, όλοι αυτοί που διαμαρτύρονται και φωνάζουν «το κράτος σκοτώνει», στην πρώτη ανάγκη παίρνουν κάποιον κολλητό και τον ρωτάνε «Έχεις κανέναν γνωστό?». Γιατί δεν θέλουμε να πάμε από τον κανονικό δρόμο. Δεν ζητάμε από το κράτος να βελτιωθεί. Να γίνει καλύτερο για όλους. Η ατολμία των κυβερνώντων μας απασχολεί μόνο στο βαθμό που δεν ενοχλεί τη βολή μας.
Ανακάλυψε λοιπόν τώρα ο Πλεύρης πως ο προϊστάμενος του σταθμάρχη μετά το ατύχημα πήρε ένα μήνα αναρρωτική άδεια χωρίς φυσικά να προσέλθει και να εξεταστεί γιατί απλά «είχε έναν γνωστό». Συγκεκριμένα τον διευθυντή της νευρολογικής κλινικής δημόσιου Νοσοκομείου. Που ανερυθρίαστα έδωσε άδεια στον …πάσχοντα με εντολή ωστόσο προς τον υφιστάμενό του να υπογράψει Α.Α. γιατί ξέρει να φυλάει και τα οπίσθιά του καλού-κακού. Και του φαίνεται απίστευτο – του Πλεύρη. Μας κοροϊδεύει μήπως? Αυτός δεν υπέκυψε σε πιέσεις και έφερε πίσω νοσοκομειακούς που δεν πιστεύουν στην ιατρική επιστήμη? Και του έκανε εντύπωση η αναρρωτική εκ του μακρόθεν? Δηλαδή – μικρό παράδειγμα – για τους γιατρούς που δίνουν πιστοποιητικά για ανανέωση διπλώματος στους 65 και άνω χωρίς καν να τους εξετάσουν αλλά εκ του μακρόθεν για ένα 50ρικο δεν ξέρει τίποτα? Που αν σκοτώσει κανέναν ο παππούς τί θα λέμε? Τις πταίει?
Νομίζω τελικά πως αυτό το ερώτημα το έχει απαντήσει η Γαλάτεια Καζατζάκη «Μ’ από την κόλασή μου, σου φωνάζω: Εικόνα σου είμαι, κοινωνία, και σού μοιάζω.»
Υ.Γ. Και μην μου πείτε ‘μα οι συνδικαλιστές το είχαν πει’. Οι συνδικαλιστές έχουν χάσει προ πολλού την αξιοπιστία τους. Κάθε τρεις και λίγο κάνουν απεργίες για μισθούς και προσλήψεις αιτήματα που συνήθως τα καλύπτουν με κινδυνολογίες παντός είδους. Αν μετρήσει κανείς πόσες φορές έχουν μιλήσει για κινδύνους θα χάσει το μέτρημα. Και εκεί μέσα στις υπερβολές χάνεται δυστυχώς η αλήθεια και το επείγον. Γιατί στόχος και των συνδικαλιστών δεν είναι το δημόσιο συμφέρον αλλά το κομματικό ή το συντεχνιακό.
