Η γυμναστική και εγώ; Καμία σχέση! Βίοι παράλληλοι. Στο σχολείο μισή ώρα πριν το μάθημά της, είχα δέκατα! Σε όλο το γυμνάσιο. Εξατάξιο παρακαλώ. Αισίως αποφοίτησα και ξεφορτώθηκα και τα δέκατα. Εξάσκησα δεν στο έπακρον την γυμναστική του καναπέ! Ξάπλα μπροστά στην τηλεόραση! Σταυροπόδι ξαπλωτή. Μια πάνω το δεξί, μια πάνω το αριστερό. Και τα χρόνια πέρασαν ωραία και καλά. Και ξεκούραστα. Αλλά ήρθαν κάτι κιλάκια. Όχι πολλά, αλλά ενοχλητικά. Και επειδή η δίαιτα του ανανά δεν απέδωσε τα αναμενόμενα, κατέφυγα σε διαιτολόγο. Με το που την είδα κατάλαβα ότι έμπλεξα. Πετσί και κόκαλο ήταν.
– Πως πάτε από γυμναστική; με ρώτησε.
– Δεν πάω, απάντησα.
– Από περπάτημα;
– Με το αυτοκίνητο.
– Από δουλειά;
– Καθιστή, απάντησα.
– Α! έκανε.
Σκιάχτηκα. Να δεις σκέφτηκα που κάτι κακό θα μου πει.
Και τo ‘πε :
– Γυμναστική χρειάζεσθε κυρία μου, γυμναστική!
– Δεν πας καλά – είπα από μέσα μου.
Μπλά μπλα μπλα η διαιτολόγος, με κατάφερε να αρχίσω να σκέφτομαι ότι μάλλον ήταν καιρός να παραδεχθώ ότι αυτά που γνώριζα τόσα χρόνια ότι ήταν καλά για τους άλλους, ίσως , ενδεχομένως, κατά τι και υπό προϋποθέσεις, να αφορούσαν και εμένα.
Έφυγα σκεπτική! Προβληματισμένη. Παλιό σκυλί καινούργια κόλπα? Είπα ας το ξανασκεφτώ με καθαρό μυαλό. Ας το δω από βδομάδα. Με καθαρό μυαλό και όχι κάτω από την πίεση αυτής της κοκαλιάρας. Που πάω να μπλέξω; Κράτησα τις σκέψεις μου για τον εαυτό μου και δεν είπα λέξη σε κανέναν.
Αλλά συναντήθηκα με την μεγάλη αδελφή. Μένει σε άλλη πόλη.
Η οποία, χωρίς να πω τίποτε, χωρίς να την ρωτήσω, άρχισε να μου λέει για την γυμναστική της. Λες και δεν το ήξερα ότι αυτήν την πετριά την έχει παιδιόθεν! Πάει και στο χορό! Κουρασμένη, ξεκουρασμένη, εκεί. Στρατιώτης. Βρέξει χιονίσει. Δεν μίλησα. Είπα, άσε την αυτήν, άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου.
Πριν παρέλθει η εβδομάδα, πήγα στην κόρη μου.
Μου έφτιαξε καφέ, μου έφερε και γλυκό. Μπανόφι. Ωραία ήταν. Φυσικά εγώ άχνα δεν έβγαζα για το επίμαχο θέμα.
Και ξαφνικά, να’ τη η κατραπακιά. Χωρίς να την ρωτήσω, επαναλαμβάνω χωρίς να την ρωτήσω, άρχισε να μου διηγείται πως συναντήθηκε με έναν πολύ μεγάλο Έλληνα αθλητή, πρωταθλητή και στην Ευρώπη και τι της είπε. Άντε να μην βγάλω τώρα στη φόρα το όνομά του και τον εκθέσω με αυτά που διαδίδει. Τι της είπε ο άθλιος; Ότι ο μισός του εαυτός του έλεγε να κάτσει στ’ αυγά του και να ξεκουραστεί και ο άλλος μισός του έλεγε να μην ψάχνει πως θα την κοπανήσει αλλά να δουλέψει σκληρά.
Αποτελείωσα το μπανόφι, άφησα τον καφέ, τα μάζεψα ήσυχα-ήσυχα και έφυγα.
Τα μηνύματα του σύμπαντος ήταν ξεκάθαρα. Τι να λέμε τώρα! Γυμναστική!
Την άλλη μέρα πήγα σε γυμναστήριο. Αυθωρί και παραχρήμα πλήρωσα την συνδρομή ενός μήνα. Αυθημερόν αγόρασα φόρμα, μπλουζάκι, αθλητικά παπούτσια και ειδική τσάντα.
Αργά το απόγευμα έφυγα από το γραφείο και σέρνοντας τα πόδια μου κατευθύνθηκα στο γυμναστήριο. Όταν έφτασα έξω από την πόρτα, πριν ακόμα σηκώσω το χέρι μου για να χτυπήσω το κουδούνι, κοκκάλωσα.
Είπα, τί πας να κάνεις; Πού πας να μπλέξεις; Εσένα ολόκληρος ο εαυτός σου σού λέει να κάτσεις στ΄ αυγά σου. Γιατί τον παρακούς;
Κοίταξα δεξιά, αριστερά, δεν με έβλεπε κανείς. Κουτρουβαλιάστηκα στα σκαλιά, μπήκα σε ένα ΤΑΧΙ και γύρισα σπίτι μου. Ανάσανα με ανακούφιση.
Χτύπησα και ένα σοκολατάκι για να συνέλθω. Εντάξει, δυο ήταν το σοκολατάκια.
Καταχώνιασα τα «αθλητικά» στην αποθήκη, αποφάσισα να μην τα ξανασκεφτώ ποτέ και να αφήσω το γερό μου DNA να με οδηγήσει σε βαθιά γεράματα, χοντρούλα, ομορφούλα και ξεκούραστη!
